Ο Αλκμάν έζησε τον 7ο αι. π.Χ. (δείτε πιο κάτω)
Το ποίημα στα Αρχαία Ελληνικά:
Οὔ μ᾽ ἔτι, παρθενικαί μελιγάρυες ἱαρόφωνοι,
γυῖα φέρην δύναται· βάλε δὴ βάλε κηρύλος εἴην,
ὅς τ' ἐπὶ κύματος ἄνθος ἅμ' ἀλκυόνεσσι ποτήται
νηδεὲς ἦτορ ἔχων, ἁλιπόρφυρος ἱαρὸς ὄρνις.
(D 94)
Ο κηρύλος, η αρσενική αλκυόνα,
όταν κουρασμένος απ τα γηρατειά
γίνονταν ανήμπορος να πετάξει,
το θηλυκό ταίρι του τον έπαιρνε στη ράχη
και ταξιδεύανε μαζί…
(Αντίγονος απ᾽την Κάρυστο)
Οι στίχοι:
Δεν ημπορούν να με κρατούν τα γόνατά μου πλέον
παρθένες γλυκολάλητες με τα μελένια χείλη
Μακάρι να γινότανε νάμουνα ο κηρύλος
να φτερουγίζω στον αφρό του κύματος επάνω
Με τις Αλκυόνες συντροφιά χωρίς στα στήθη φόβο
Άχ! Ας ήμουνα το πορφυρό της Άνοιξης πουλάκι
Σύντομο σχόλιο για τον ποιητή και το ποίημα:
Αλκμάν: θεωρείται ο ηγέτης της χορικής ποίησης και στον Αλεξανδρινό “Κανόνα” των λυρικών κατέχει την πρώτη θέση. Η καταγωγή του ήδη από την Αρχαιότητα αποτελούσε θέμα αντιπαραθέσεων. Έζησε το τελευταίο ήμισυ του 7ου αιώνα π.Χ στην Σπάρτη. Τους παραπάνω τρυφερούς στίχους φαίνεται να απευθύνει ο ποιητής στον χορό των παρθένων, όταν τον προσκαλούσαν να συμμετάσχει κι’ ο ίδιος στην ιερή χαρά. Είναι γέρος αλλά “σεσοφισμένος” κι’ αντιπαρέρχεται την πρόσκληση με ήρεμη και εύθυμη διάθεση υμνώντας συγχρόνως την ομορφιά της νιότης τους.
Τα σχόλια για τους ποιητές έγραψε ο Κωνσταντίνος Μαρτινίδης
Home 